Halve marathon Barcelona – medaille is binnen!

Ja je leest het goed, de medaille is binnen! YES! I’m so happy….! Afgelopen zondag, 14 februari, liep ik de halve marathon van Barcelona. Na maanden, weken trainen was het dan zover. Stevige pannenkoek met banaan als ontbijt, een muffin erachter aan en ik was klaar om te starten. 

Om 07.30 liep ik samen met mijn moeder, mijn vriend en een kennis naar de start, de zenuwen waren behoorlijk aanwezig. Wat me gelijk opviel was dat het er goed georganiseerd uit zag. Van ver kon je je startvak al zien met ballonnen, genoeg toiletten en veel vrijwilligers waar je vragen aan kon stellen.
Het startschot ging, eerst mochten de snelste vakken van start. Na dik 5 minuten stond mijn startvak bij de startlijn. Het schot ging en ik was er klaar voor. Bij de 2 km stonden mijn supporters aan de lijn, juichen natuurlijk geweldig!
De route wist ik, maar niet precies waar het stijl is e.d. daar begon het dus, vals plat. Niet mijn favoriet. Geef mij maar een flinke heuvel en dan weer normaal maar nee hoor, 4 km lang vals plat. Mijn hartslag was als een speer omhoog, mijn benen gingen verzuren en ik moest nog zo lang. Bij elke 5 km stond er een drank post, hier heb ik elke keer goed gebruik van gemaakt.

Bij de 7 km stonden mijn supporters er weer, ik riep gelijk naar mama het gaat niet zo goed.. zo voelde ik me ook. Normaal voel ik me sterk en laat ik me niet kennen maar nu? De kilometers vlogen, voor ik het wist waren we over de 10, dus over de helft. Rond de 12 km vroeg ik mezelf echt af, waar ben ik mee bezig, mijn ritme is weg. Misschien herkenbaar voor meerdere hardlopers.

Tempo wat verlagen en doorrennen, dat ging door me heen. Bij de 15 km liep er een meisje mijn tempo, netjes achter haar volgde ik haar snelheid, dit ging goed. Bij de 17km zag ik haar niet meer, weg was ze. Tempo weer kwijt, nog maar 4km.. de laatste 4km waren zwaar.
Conditioneel ging alles goed, bij elke 3 km had ik ook een soort wine gums van PowerBar (soort gelletje zit erin om suikers aan te vullen), gelukkig had ik daarom geen trek gekregen, alleen mijn benen wilden niet? Zere voeten en zere boven benen. Mijn benen hebben zelden zo gereageerd bij een wedstrijd. 

Toen ik het bord 20 km zag was ik zo blij, nog 1… maar 1000 meter is lang, helemaal als je niet snel gaat. Focus, even check op mijn horloge 1 uur 56 (ik durfde alleen in het begin nog te kijken dus ik had geen idee wat mijn tijd was). Mijn doel: onder de 2 uur, alles geven, kom op. Alle energie die ik over had heb ik de laatste km gegeven, helaas was dit niet genoeg om onder de 2 uur te finishen.

Mijn tijd: 2 uur en 1 minuut… en tja dat is toch jammer! Ik ben te fanatiek om dit te accepteren, waarom die ene minuut! Toch trots dat ik gefinisht ben. Goede reden om deze tijd heel snel te verbreken. 

Wat een mega ervaring en wat een feest tijdens de hele wedstrijd. Elke km grote band met muziek, heel veel toeschouwers en super georganiseerd met vers fruit na afloop, voldoende drink flessen en een prachtige medaille :-)! Na de run heerlijk langs het strand nog gewandeld met mama en genoten van een heerlijke hamburger.

Nu woensdag, 3 dagen later. Mijn benen voelen nog een beetje beurs maar het hersteld prima. Van het weekend maar weer een rustig herstel rondje lopen.
Laat het mooie hardloop seizoen maar beginnen.